قرآن «خواندن»، نماز «خواندن»، ذکر «گفتن» یعنی یادآوری یک سری حقایق به خود. همین. بهمین سادگی. اصلش همین است.
ما را از کودکی اینطور آموخته‌اند که گویی این «خواندن» یعنی صرف تکرار و گفتن یک سری جملات و الفاظ. حالا چه عربی و چه فارسی. که البته عموماً عربی اش را بما گفته اند.
موضوع اصلا عربی و فارسی بودنش هم نیست(اگر چه برای یک فارسی زبان، فارسی گفتن سودمندتر است). اما بهرحال، اصل مفهوم است. یادآوری آن معنی. و اگر می‌توانی، جاری کردن(اقامه) آن معنی.
بهرحال، جان کلام اینکه این «خواندن» قرآن و نماز و اذکار، یعنی یادآوری آنها به خود. به عنوان یک سری حقایق زندگی و هستی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر