آیهٔ عمیق و معروفی از قرآن شریف هست که می‌فرماید: « ... وَ عَسَىٰ أَن تَكْرَهُوا شَيْئًا وَ هُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ ۖ وَ عَسَىٰ أَن تُحِبُّوا شَيْئًا وَ هُوَ شَرٌّ لَّكُمْ ۗ وَ اللَّـهُ يَعْلَمُ وَ أَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ»
« ... و چه بسا چیزی را ناخوش داشته باشید و آن به سود شما باشد، و چه بسا چیزی را خوش داشته باشید و آن به زیان شما باشد، و خداوند می‌داند و شما نمی‌دانید»
بنظر شما جان این سخن چیست؟
فکر می‌کنم احتمالا این معنی باشد که تعبیری که ما از رویدادهای زندگی می‌کنیم، صرفا تعبیر ماست، نه حقیقت آنها.
اینکه من از رویدادی در زندگی‌ام خوشحال یا ناراحت می‌شوم بخاطر آن برداشت و تعبیر خاص ذهنی‌ئی است که من از آن کرده‌ام. و آن برداشت چه بسا با حقیقت آن رویداد منطبق نیست.
پس به تعبیرهای ذهن، یعنی تعبیرهای خودت از امور زندگی، نه خوش باش و نه ناخوش!
آنکه او بستهٔ غم و خنده بود
او بدین دو عاریت زنده بود
باغ سبز عشق کاو بی‌منتهاست
جز غم و شادی در او بس میوه‌هاست
