این سخن امام علی را امروز خواندم. این سخن طلاست، جواهر است، ماه است، ماه!
«بی‌رغبتی به دنیا بزرگترین آسایش است.»
آه اگر دل انسان کنده شود از خواستن. در آن رضایت است، سکون است، حال است، آسایش است.
سخن این نیست که دل از دنیا برکنید، سخن این است که حقیقت دنیا را ببین، بشناس. آنوقت خودبخود به آن بی‌رغبت و بی‌میل می‌شوی. چنان که به مدفوع حال اشمئزاز داری.
آرزوها، خواستن‌ها بیچاره می‌کنند زندگی و عمر انسان را.
انسانِ بیچاره کم گرفتار توهم «خود» است، آنوقت عده‌ای هم آمده‌اند و توهم «موجودات غیرارگانیک» را هم اضافه‌بار روی کول ذهن او می‌گذارند.
آنها می‌خواهند بارت کنند، تو چرا قبول می‌کنی؟!
«قربةً إلی اللّٰه» همان «می‌میرم برات» است. دقیقاً!
معنی تکبیر این است ای امیم
ک«ای خدا پیش تو ما قربان شدیم»
خواهر من، برادر من، خانم محترم، آقای محترم،
ازدواج با حقه‌بازی و فیلم بازی کردن هیچ عاقبت نیکی ندارد. چرا بیهوده پز دارایی‌ها و توانایی‌ها نداشته‌ات را می‌دهی؟
هیچ چیز صداقت و راستی نمی‌شود. با صداقت داخل هر امری در زندگی شوید تا روی خوشی و زیبایی و سبکی و پاکی و نور را ببینید. راحت بگویید «این منم». بدون هیچ استتار و پوشاندن. عریان تمام خلقیات و عیوب خودتان را رو کنید. حتی اگر آنها را زشت و بد می‌دانید.
غیر از این است که وقتی زیر سقف می‌روید همه چیز آشکار خواهد شد؟ یا نکند فکر می‌کنی تا وقتی زیر سقف می‌روی خلقیات بدت را اصلاح خواهی کرد؟! چرا قبل از اقدام به تشکیل خانواده روی خودت کار نمی‌کنی و اصلاح را به آینده موکول می‌کنی؟!
تا وقتی خودت را همین اکنون دارای صلاحیت اخلاقی برای رابطه نمی‌دانی، دیگری و خودت را معطل نکن.
زنان خوب زیادی با مردانی بد زندگی کرده‌اند و نهایتاً از آنها جدا شده‌اند. همچنین مردان خوب زیادی با زنانی بد زندگی کرده‌اند و نهایتاً آنها نیز جدا شده‌اند.
این دو دسته، زنان خوب و مردان خوب، گاهی در زندگی به هم می‌رسند و نمی‌توانند با هم زندگی کنند! چرا که هر دو، زخمی از رابطهٔ گذشته‌شان دارند.
هر دو از هم می‌ترسند!
به غیر از بوسه کز تکرار رغبت را کند افزون
کدامین قند را دیگر مکرر می‌توان خوردن؟
اگر نماز برایم تکراری‌ست و ملالت‌بار، نماز «خواندن» بلد نیستم.
تو قبل از انکه بخواهی دارایی هایی را برای خود متصور شوی به این نکته توجه داشته باش که چیزی وجود ندارد که بتواند صاحب و مالک آن دارایی باشد. یک توهم هست و یه چیزی ذهنی و انتزاعی به نام من.
وقتی می گویی من نباید داشته هایم را با کسی مقایسه کنم، در همین ابتدا دچار یک اشتباه شده ای و آن اینکه برای خود هستی را متصور شده ای که دارای دارایی هایی هست. چنین هستی‌یی یک توهم و لاشی است.
ابراهیم ا.
اینکه انسانها دنبال «غول» هایی هستند که غولهای دیگر را شکست می دهند و «می جوند»، نشان از نابالغی شان دارد. درست مثل کودکانی که به سوپرهیرو ها عاشقند و دنبال قوی ترین ها هستند. یا کسانی که دنبال «بهترین» اندیشمند و فیلسوف و عارف هستند و پای صحبت غول ترین شان نشستن را وسیله ای برای احساس امنیت گرفته اند.
این به جنگ انداختن «غول»ها را در دنیای ذهن نابالغ و سطحی انسانها زیاد می بینیم. اذهانی که مثلا حضرت علی را با بودا، بودا را با مسیح، مسیح را با ارسطو، ارسطو را با سارتر، دکتر فلانی را با مهندس بهمانی جنگ می اندازند و نهایتا یکی را پیروز می دانند و به او می بالند و می چسبند و احساس آرامش و غرور از «او» می کنند! اینها نشان از ذهن سطحی فرد دارد. رشد نیافته و نابالغ. حالا سنش هرقدر می خواهد باشد. همان کودک است.
و اگر خوب دقت کنیم، ما در اعماق ذهنمان، از این نابالغی بی بهره نیستیم.
مواقعی که به پرسش های بی پاسخ و چالش برانگیز در اعماق ذهنمان می رسیم که جوابی برای آنها نداریم و احساس ناامنی می کنیم، همانجا به اتوریته ها چنگ می اندازیم و دست بدامن «غول»ها می شویم.
