اینکه انسانها دنبال «غول» هایی هستند که غولهای دیگر را شکست می دهند و «می جوند»، نشان از نابالغی شان دارد. درست مثل کودکانی که به سوپرهیرو ها عاشقند و دنبال قوی ترین ها هستند. یا کسانی که دنبال «بهترین» اندیشمند و فیلسوف و عارف هستند و پای صحبت غول ترین شان نشستن را وسیله ای برای احساس امنیت گرفته اند.
این به جنگ انداختن «غول»ها را در دنیای ذهن نابالغ و سطحی انسانها زیاد می بینیم. اذهانی که مثلا حضرت علی را با بودا، بودا را با مسیح، مسیح را با ارسطو، ارسطو را با سارتر، دکتر فلانی را با مهندس بهمانی جنگ می اندازند و نهایتا یکی را پیروز می دانند و به او می بالند و می چسبند و احساس آرامش و غرور از «او» می کنند! اینها نشان از ذهن سطحی فرد دارد. رشد نیافته و نابالغ. حالا سنش هرقدر می خواهد باشد. همان کودک است.
و اگر خوب دقت کنیم، ما در اعماق ذهنمان، از این نابالغی بی بهره نیستیم.
مواقعی که به پرسش های بی پاسخ و چالش برانگیز در اعماق ذهنمان می رسیم که جوابی برای آنها نداریم و احساس ناامنی می کنیم، همانجا به اتوریته ها چنگ می اندازیم و دست بدامن «غول»ها می شویم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر