درست همانطور که عدهٔ بسیار معدودی می‌توانند درک کنند که انسان می‌تواند مذهبی باشد اما گرفتار اتوریته و خودباخته‌گی نباشد، عدهٔ بسیار معدودی نیز می‌توانند درک کنند که می‌توان کسی را که از وی آزار دیده‌ایم بخشید، و در عین حال دیگر به زندگی‌مان راهش ندهیم.
skip to main |
skip to sidebar
اشتراک دریافت مینیـمال‌ها
اگر مایلید مطالب مجملیات را بصورت اتوماتیک و بمحض انتشار، در ایمیل خود دریافت کنید، ایمیل خودتان را در جعبه زیر وارد کنید و دکمه ارسال را بزنید.
توجه کنید که سریعاً ایمیلی از طرف گوگل برایتان فرستاده می‌شود که حاوی لینک تایید است. اگر آن لینک را کلیک نکنید، اشتراک شما نهایی نمی‌شود.
عضویت در کانال‌های اطلاع‌رسانی
Copyright 2019. Powered by Google's Blogger
هرگونه استفاده از محتوای این سایت منوط به کسب اجازه کتبی
از مدیر سایت است. در غیر اینصورت، پیگرد قانونی دارد.
۱ نظر:
دقیقاً مدام به خودم تلقین می کنم بخشیدمش ولی در عمل اون نقطه ی دردناک مزمن هنوز هست وتبدیل شده به خشم :(( این جور نبودم این من نیستم :( قبلا می گفتم شرایط مجبورم کرد مثل بقیه بشم ولی حالا می بینم بد جوری گرفتار شدم تقلا می کنم دست وپا می زنم از این باتلاق بیام بیرون افسارم دست خشم مهار ناپذیری بود که نابودم می کرد حداقل خوشحالم که اینو فهمیدم و از جنگیدن به خاطر هیچ دست کشیدم تلاش می کنم بتونم مشاهده کنم بی ملامت همونطور که شما میگین اما هنوز خیلی مونده تا به اونچه شما میگید برسم توی گروه نوشتن برام سخته شاید اعتراف به اینکه من هم مثل دیگر دوستان اسیر دست بسته ی هویتم مشکل
باشه یا نمی دونم واقعا ناشناس بودن برام راحته از همه ی کسانی که می شناسم فراری ام . این موجود اگر من باشم پس اون کسی که از ساده ترین اتفاق های روزمره لذت می برد بی توقع و بی انتظار بود کجا دفن شده ؟
خیلی ی
ارسال یک نظر