افتادگی، تواضع، عذرخواهی و اعتراف به اشتباه کردن برای انسان اسیر هویت فکری بسیار بسیار دشوار است.
اما اگر بداند که آنها برایش سراسر خیر، سلامت، صلح، آشتی، صفا و آرامش درونی هستند، از عذرخواهی کردن نمی‌هراسد. دل به دریای فروتنی می‌زند و با تمام وجود آتش عشق را اختیار می‌کند.
لیک شمع عشق چون آن شمع نیست
روشن اندر روشن اندر روشنی‌ست!
او به عکس شمع‌های آتشی‌ست
می‌نماید آتش و جمله خوشی‌ست
دنیا را(دنیای روان انسانی را) فساد بسیار عظیمی گرفته است. در ظاهر معلوم نیست. اما باطناً این فساد بسیار بزرگ است.
یکی گفت:
خدا میدونه چقدر ریاضی رو دوست داشتم. رشته دبیرستانم هم ریاضی بود. اما بلای سیستم نمره دهی و قبول و ردی و امتحان و تکلیف و ... با تمام استرسهاشون، ریاضیات رو زهرمارمون کردند.
بمراتب شرف دارد
حرف زدن و فکری که از خود فرد باشد، (حتی اگر احتمال خطایی در آن برود)،
به
حرف زدن و تفکری که کپی‌پیست نظرهای دیگران باشد.
- نظر شما دربارهٔ خودارضایی چیست؟
- بنده روی یک پادکستی مفصل به این موضوع پرداخته‌ام.
خودارضایی شبیه کاغذ خوردنه و روش طبیعی مانند غذای سالم و خوب خوردن.
در خودارضایی روان فرد با فکر، خیال، تصویر و وهم عشق می‌ورزه. در روش طبیعی با واقعیت سر و کار داره، بدون خیال و تصویرسازی و وهم و افکار.
- خب، برای کسی که امکان روش طبیعی نیست، چکار کنه؟
در جواب این سوال که اگر غذای خوب و سالم نبود، چکار کنیم؟ عرض می‌شود: نمی‌دانم. هر کاری می‌خوای بکنی بخودت مربوطه. فقط این روشنه که کاغذ غذا نیست. می‌خواهی بخوری؟ خودت می‌دونی. بیمار و بیمارترت میکنه.
برو از راه درستش یاد بگیر چطور غذای خوب بخوری.
- خب، از راه درستش برام امکانش نیست. باز هم خودارضایی نباید بکنم؟
- شما نظر بنده را در این مورد پرسیدی، و بنده پاسخم را دادم.
اگر امکانش نیست غذای خوب بخوری، آیا به این معناست که کاغذ بخوری؟!
خودت می‌دانی و عقلت.
زین بتان خلقان پریشان می‌شوند
شهوت رانده پشیمان می‌شوند
زآنک شهوت با خیالی رانده است
وز حقیقت دورتر وا مانده است
با خیالی میل تو چون پر بود
تا بدان پر بر حقیقت بر شود
چون براندی شهوتی پرت بریخت
لنگ گشتی و آن خیال از تو گریخت
پر نگه دار و چنین شهوت مران
تا پر میلت برد سوی جنان
خلق پندارند عشرت می‌کنند
بر خیالی پر خود بر می‌کنند!
بعضی وقت ها آدم دروناً به عرفا خودباخته‌ست و براش اتوریته‌اند... فقط چون در جمع‌های خودشناسی، خودباختگی مایه‌ی ننگ ه، آدم سعی میکنه خودباختگی‌ش رو پنهان کنه و بروزش نده
سهراب(س)
میندیش میندیش که اندیشه گری‌ها
چو نفطند بسوزند ز هر بیخ تری‌ها
خرف باش! خرف باش! ز مستی و ز حیرت
که تا جمله نیستان نماید شکری‌ها
این کمترین(و چه کلمهٔ زشتی. «کمترین» هنوز هست.) بارها و بارها تکرار و تاکید کرده‌ام که مطالب سایت همگی در ادامهٔ جلسات شرح مثنوی است.
کسی که جلسات را نشنیده، قطعاً هنگام خواندن مطالب سایت، برایش کج‌فهمی پیش می‌آید. و بنده وقت و فرصت توضیح مکرر آنچه در جلسات شرح مثنوی بطور مفصل و مطول عرض کرده‌ام را ندارم. جان من، عزیز من، ندارم فرصتش را. لطفاً وقت و همت بگذار و جلسات را گوش کن، عزیز برادر. تا دچار کج و بدفهمی نشوی و سخن را درست بفهمی.
اگر جلسات را گوش نکرده‌ای، این سایت را نخوان. نظر نده. قضاوت یاوه نکن. قضاوتت بزعم خودت درست است. اما اصلاً منطبق بر آنچه بنده منظورم هست، نیست. بنده مسئول اشتباه فهمیدن شما نیستم، برادر.
می‌پرسی پس منظور من چیست؟ جواب: جلسات را گوش کن تا بفهمی.
خدا پدرت را بیامرزد.
مدتیه توجهم باین نکته جلب شده که چرا سینما، کتاب و رمان، موسیقی و بطور کلی محتوای فرهنگی تلخ و تاریک و دودآلود و مه‌آلود و کافه‌های پر دود و خف اینقدر مورد توجه و علاقهٔ قشری از باصطلاح اهل کتاب و فرهنگ و «فرهیختگی» هست.
جداً قابل تأمله.
و چرا انسانهای درون‌سالم و مؤمنین واقعی اصلاً با این محتواهای تلخ و تاریک میانه‌ای ندارند. و بلکه با محتواهای فرهنگی روشن، زلال، شفاف، آرام، زیبا، روان و شیرین ارتباط برقرار می‌کنند؟
در مجلسی نشسته‌ایم و «استاد» می‌پرسد: «شما چگونه می‌توانید هنگام رانندگی به یاد خدا باشید و آرامش داشته باشید؟».
خانمی می‌گوید: «من موقعی که دنده عوض می‌کنم، خدا را شکر می‌کنم.»
خانمی دیگر: «من وقتی دارم دنبال جای پارک می‌گردم، از خدا می‌خوام که برام جای پارک پیدا کنه. یکهو می‌بینم جلوم یک جای پارک خالی هست.»
---
دوستی می‌گوید یکی از اقوامشان به او توصیه کرده که «هر وقت خواستی زودی جای پارک پیدا کنی، یازده بار بگو «لعنت بر عمر!». مطمئن باش بسرعت جای پارک پیدا می‌کنی.»
عرض می‌شود که نمی‌دانم چرا این بار بر خلاف دفعه‌های پیش، هزینه‌های مربوط به سایت و هاستینگ آن اینقدر سنگین شده و با بضاعت ما سازگاری نمی‌کند.
غزلی دارد حافظ به این مطلع که:
ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
وجه می می‌خواهم و مطرب، که می‌گوید "رسید"؟
رسم بوده است در زمان حافظ که هر وقت یکی از پیشوایان یا مشایخ مجلس داشته‌اند، در میان اهل مجلس مستمندی بود که قبلاً حاجتش را به شیخ اظهار کرده بود. شیخ هم در پایان مجلس برای رفع حاجت او از مردم یاری می‌خواست. آنگاه یکی از اهل مجلس که استطاعت برآوردن این حاجت را داشت، به صدای بلند کلمه‌یی می‌گفت که به معنای قبول رفع حاجت آن مستمند بود. مثلاً می‌گفت: «رسید» یا «ببود»، یعنی من حاضرم بپردازم و این مبلغ را «رسیده» فرض کنید.
خلاصه، معنی بیت اینگونه می‌شود:
ابر بهاری در آسمان پدیدار شده و باد نوروز می‌وزد. عید است و هنگام شادی و من مفلس. چه کسی حاضر است این حاجت را برآورده کند و بگوید: «رسید» ؟!
کسی که می گوید "من متواضعم"، یعنی در فکر خود خودش را متواضع می داند، با تواضع هیچ نسبتی ندارد.
این در مورد باقی صفات هم جاری ست.
کسی تواضع دارد که نمی داند متواضع است. کسی بخشنده است که نمی داند بخشنده است، تصویری از بخشنده بودن ندارد.
ای خنک جانی که عیب خویش دید
هر که عیبی گفت آن بر خود خرید
عیب کردن خویش را داروی اوست
چون شکسته گشت جای ارحمواست
هر کسی گر عیب خود دیدی ز پیش
کی بُدی فارغ وی از اصلاح خویش؟
غافل هستیم ما ز خود جان پدر
لاجرم جوییم عیب همدگر
من نبینم روی خود را ای شمن
من ببینم روی تو٬ تو روی من
روی سخن بنده با فرد است، یک فرد. نه جمع، نه گروه.
چرا که فرد واقعیت دارد. جمع یک مفهوم ذهنی‌ست.
مردم، جنگل، دولت، و چنین کلماتی نمایندهٔ یک مفهوم ذهنی‌اند، نه یک موجود درک‌کننده و واقعی.
مورد خطاب قرار دادن یک مفهوم، برابر است با یک وهم و خیال را مخاطب گرفتن.
این تنها فرد است که موجودی واقعی‌ست. و فرد است که می‌تواند تغییر بنیادی کند، متحول شود. نه توده.
چه جملهٔ جالبی‌ست «المفلس في امان اللّه».
ترجمه‌اش می‌شود: فرد مفلس در امان خداست.
کسی در امان حق است که از هویت، شخصیت و نفس، مفلس است.
بهترین آینه برای شناخت خودمان، رابطه است.
ما در رابطه‌هایمان بوسیلهٔ مشاهدهٔ افکار، بوسیلهٔ توجه به آنچه در ذهن می‌گذرد، می‌توانیم خودمان را بشناسیم.
در روابطمان با انسانهای دیگر و حتی با حیوانات و گیاهان.
هر وقت ندای اعتراض «من» بالا برود، یعنی کار مفیدی در حال انجام است.
رنج گنج آمد که رحمتها دروست
مغز تازه شد چو بخراشید پوست
آنچه گوید نفس تو کاینجا بد است
مشنوش چون کار او ضد آمدست
هرچه بینی سود خود زان می‌گریز
زهر نوش و آب حیوان را بریز
ایمنی بگذار و جای خوف باش
بگذر از ناموس و رسوا باش و فاش
آزمودم عقل دوراندیش را
بعد ازین دیوانه سازم خویش را
