این جهان کوه است و فعل ما ندا
ساختار ذاتی جهان اینطورست که رفتار انسان بخودش برمی گردد، و اصل رفتار، نیت انسان است.
اما دنیای روابط ناهنجار انسانی که ما بوجودش آورده‌ایم متاسفانه اینطور شده که اگر به کسی یا کسانی نیکی هم بکنیم، نه تنها برگشتن آن را نباید توقع داشته باشیم، بلکه اگر آن فرد بدی در حقمان کرد را باید یک روند عادی و نرمال بدانیم!
بنابراین(متاسفانه) بهتر است این را یک اصل کنیم در زندگی‌مان که: اگر به کسی خوبی می‌کنیم، انتظار بدی دیدن از طرف او داشته باشیم!
هر چند، اگر عشق می‌بود در انسانها، انتظار و توقع بالکل حذف بود.
۲ نظر:
عادتمندی ذهن باعث میشه تا قباحت و زشتی مساله از بین برود و یک حالت روتین و عادی زندگی تلقی بشود .
اما :
بیا تا قدر یکدیگر بدانیم
که تا ناگه زیکدیگر نمانیم
غرض ها تیره دارد دوستی را
غرض ها را چرا از دل نرانیم ؟
پانویس جان شاید شما معلم خوبی باشی ... اما انسان خوبی نیستی ! این هم سوزن ما به شما رفیق ...قابلی نداشت.
ارسال یک نظر