این جمله بلحاظ گزیدن ذهن(بخاطر پارادوکس زیبایش) و همینطور بلحاظ محتوی به دلم نشست. نمی‌دانم کجا دیدمش و از کیست. مهم هم نیست که از کیست.
«همهٔ ما دو زندگی داریم. زندگی دوم موقعی آغاز می‌شود که متوجه شویم فقط یک زندگی داریم!»
ایضاً این را هم می‌پسندم: «تو منحصر بفرد هستی. درست مثل همه!»
