یکی از وجوه انسانی ما انسانها، اشتباه کردن ماست. اگر اشتباه نکنیم که انسان نیستیم. خیلی عادی‌‌ست که ما خطا کنیم. و لذا کاملاً غلط است که از خودمان(و از دیگران) انتظار کامل و بی‌نقص بودن داشته باشیم.
روش طبیعی انسان برای سلوک، روش سعی و خطاست. (روانت شاد آقای شجاعی که در نوجوانی این را آموزاندی‌ام و از همان زمان بر جانم نشست).
بنابراین، این را همیشه و همیشه بیاد داشته باشیم که وقتی اشتباهی از ما سر زد، این جزو روال کار است. یاد بگیرم که از خودم انتظار بی‌نقصی و اشتباه نکردن داشتن، انتظار غلطی‌ست.
همهٔ ما انسانها اشتباه می‌کنیم. بنابراین هم به خودمان و هم به دیگران آسان بگیریم. و چنان که دوست داریم ما را ببخشند، ما هم خودمان و دیگران را - در اعماق دلمان - ببخشیم.
چه بدبخت است انسانی که نسبت به خودش و نسبت به دیگران آتش نفرت و خشم را در دلش روشن نگه می‌دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر