یوم تبلی السرائر

   یکی از برکات اینترنت و تعامل انسانها از طریق آن، این است که انسانها براحتی خودشان را بیرون می‌ریزند، و چون شناخته نمی‌شوند، ترسی از هر گونه رفتار غیر اخلاقی نیز ندارند!

   وقتی فرد رو در رو باشد، شرم می‌کند که فلان رفتار را کند و فلان حرف را بزند. اما وقتی با نام ناشناس یا تقریباً ناشناس چیزی می‌نویسد و یا رفتاری می‌کند، و این گمان را دارد که خواننده او را نمی‌شناسد، براحتی هر چه درونش باشد، اعم از بی‌اخلاقی یا خشم و نفرت و حسادت و تندی و پرخاش و ... را بیرون می‌ریزد. در حالی که اگر در رابطهٔ بیرون و واقعی بود، بهیچوجه این رفتار و گفتار را  بروز نمی‌داد.

   این موضوع دقیقاً از مشخصه‌های هویت فکری منبعث است. دوستی می‌گفت: در سایت من کسی می‌آمد و با نام ناشناس چیزهایی می‌نوشت که معلوم بود به گمان خودش می‌خواهد مرا آزار دهد و برنجاند. و فکر می‌کرد من نمی‌دانم او کیست. اما برای من مثل روز روشن بود. او حتی از دوستان من بود که من مدتی با او صمیمی بودم و منزلش هم رفتم و با هم سر یک سفره غذا می‌خوردیم و رفاقت کرده بودیم. و تعجبم از این بود که چطور این آدم در زندگی بیرون و واقعی آنقدر آدم با اخلاق و با ادب و فرهنگی می‌نماید اما در اینجا اینطور رفتار می‌کند.

   دلیلش روشن است. اینکه فرد در زندگی بیرونی با ادب و احترام با شما برخورد و رفتار می کند، اتفاقاً آن باصطلاح ادب و احترام و با اخلاق بودنش، سرپوشی است بر حال درون پر خشم و نفرتش. اگر او آن ادب و احترام و فرهنگ ظاهری را مستقر بر وجودش نکند، اگر آن لباس ادب را نپوشد، تو بروشنی باطن او را می‌بینی. و او این را نمی‌خواهد و می‌ترسد. لذا به این وسیلهٔ ادب و احترام، درون و باطنش را استتار می‌کند.

   واقعیت این است که دنیای درون انسانها بسیار بسیار مخرب و بر مبنای میل خشم و آزار است. هویت فکری بسیار هشلهف و ملغمه‌ای بغرنج است. خدا می‌داند اگر پرده از روی ظواهر ما انسانها برداشته شود، آیا ما بهم حتی نگاه می‌کنیم؟

جمله قرآن شرح خبث نفس‌هاست

نظـرات