آنچه باعث یک رابطه و دوستی بانشاط، زیبا، دلنشین، با شور و شوق و باآرامش است، رفتار و خلق و خوست.
خوشایند و دلپذیر بودن رفتار و خلق و خو نیز کیفیتی رعایت کردنی نیست. بلکه مجموعه عواملی که تاثیر برآیند آنها همین الان در روحیهٔ فرد هست، باعث می‌شود او در رابطه نیز دلپذیر باشد یا ناهنجار.
بطور موقتی می‌توان نقش خوشایند بودن و عشق و عاشقی را پیاده کرد، اما در دراز مدت محال است. بالاخره ناهنجاری و اذیت و آزار سر از جاهایی بیرون می‌زند.
ثبات و دوام یک رابطهٔ زیبا به این است که هر فرد خودش را بشناسد. من اگر خودم را بشناسم، این شناخت باعث پالایش و پاکی بنیادی من از درون و اساس می‌شود. لذا میوهٔ خودشناسی، بطور خودبخودی و بدون اینکه اصلاً فرد متوجه باشد، یک رابطهٔ سالم و زیبا و دلنشین نیز هست.
