ذهن ما عادت به ملامت کردن ما پیدا کرده. لذا در هر فضایی، بهانه‌ای پیدا می‌کند تا ملامت کردنش را توجیه کند، منطقی و با دلیل جلوه دهد.
مثلاً وقتی در زمینهٔ خودشناسی یا دین و ایمان هم می‌رود، کاری می‌کند که وسایلی و بهانه‌ها و دلایلی پیدا کنیم، تا دین و معنویت و خودشناسی را هم(که باید آسان و روان باشند)، کوفتمان کند.
نماز را، مراقبه را، معرفت نفس و خودشناسی را کوفت خودمان نکنیم. آسان بگیریم و دلپذیرش سازیم.
انجام لم‌ها را بصورت بازی و خوشایند درآوریم.
از رهایی، یک مدینهٔ فاضلهٔ دست‌نیافتنی نسازیم. و بواسطهٔ آن دست نیافتن، گرفتار خشم، مقایسه، حسادت نشویم. به رهایی و شدن و خلاص شدن نیاندیشیم. واقعیتِ «آنچه هست» را درک کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر