پیامکی بامزه دریافت کردم که:
«مصرف روانگردانها از زمان حضرت مولانا رواج داشته، مثال:
باغ سلام می‌كند!
سرو قیام می‌كند!
سبزه پیاده می‌رود!
غنچه سوار می‌رسد!»
این طنز مرا یاد یکی از ایرادهایی انداخت که بی‌خداها و افرادی که سر لج با دین دارند، (و این روزها هم خیلی مد شده و بطور عوامانه‌ای در حال شیوع است)، بر وحی و الهام پیامبران می‌گیرند.
ایشان می‌گویند که «از کجا معلوم پیامبران درست مانند افرادی که مواد روانگردان مصرف می‌کنند نبوده باشند؟ چیزی مصرف می‌کرده‌اند، به عالم خلسه می‌رفته‌اند و فکر می‌کرده‌اند آنچه می‌بینند و می‌شنوند، وحی و الهام است. چه بسا اثرات مواد بوده است.»
خب، در سطح اینکه سوال مطرح می‌کنند، جای تأمل دارد. بهرحال برایشان سوال پیش آمده. و واقعاً از کجا معلوم چنین نباشد؟
اما جواب: این یک اصل است که هر کس یا چیزی را از محصولش بشناسید. درخت را از میوه و ثمرش می‌شود شناخت.
حالا همین اصل و محک را بر موضوع مورد سوال بزنیم: آیا شما از این همه افرادی که مواد روانگردان و مخدر مصرف می‌کنند، یک جملهٔ عمیق حکمت‌آمیز مانند آیات قرآن، سخنان پیامبران، ابیات مثنوی معنوی و یا دیوان حافظ شنیده‌اید؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر