«سپاسگزارى مؤمن در كردارش آشكار مى‌شود، [امّا] سپاسگزارى منافق از زبانش فراتر نمى‌رود.» امام علی (که سلام حق بر او باد)
مدتها بود فکر می‌کردم با اینگونه سخنان چطور می‌شود بطور مفید رابطه داشت. یعنی چه استفاده‌ای می‌توان از این سخن کرد.
من متوجه شده‌ام سپاسگذاری‌ام از زندگی و موهبت‌هایش فقط لفظی‌ست، عملاً به همان زندگی همیشگی‌ام مشغولم، یعنی ضایع کردن نعمتها. خب، حالا با استفاده از این سخن امام علی متوجه می‌شوم که یک منافقم. یعنی فقط زبانی شکر می‌کنم.
حالا چطور می‌توانم از این سخن بهره ببرم تا شکرگذاری‌ام از زندگی بصورت کردار و عمل درآید؟
پاسخ در کلمهٔ «منافق» است! متوجه شوم که گرفتار نفاقم. یعنی من از درون با حقیقت وجودی‌ام «نفاق» یا همان «جدایی» دارم. حال اگر راهی پیدا کنم برای «وصل» به حقیقت درونم، از این نفاق رهایی پیدا می‌کنم. و در پی آن، بطور خودبخودی در کیفیت ایمان، و در پی آن در کیفیت سپاسگذاری کرداری خواهم بود.
در مورد چگونگی وصل هم که خیلی گفته‌ایم.
