کسی که باید مورد مداقه و بررسی قرار گیرد، خودم هستم، ذهن و فعالیتهای ذهن خودم است، نه حرفهای فلان کس، فلان فیلسوف، فلان عارف، فلان نویسنده.
اگر اشاره‌ای از کسی بتواند فایده داشته باشد، فایده‌اش وقتی رو می‌شود که من با آن اشاره به درون خودم، به ذهن خودم توجه و دقت کنم. یعنی با آن اشاره به درونم بروم و خودم(ذهن) را مورد دقت، نگاه و بررسی قرار دهم. (آن هم دقت و بررسی‌ئی بدون رد و قبول، بدون ملامت یا تحسین.)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر