تنها بودن را یاد بگیریم.
یاد بگیرم که چگونه می‌توان در تنهایی، حال درونی غنی، سبک، شادمان، شکفته و گرم و آرام داشت.
اگر در تفرد و تجرد و تنهایی اینگونه نباشد، محال است در داشتن و بودن با کسی یا چیزهایی بتواند طعم شادمانی و خوشبختی را درک کند. آنها چیزی جز وسایل تخدیر و سرپوش احساس بدبختی نخواهند بود.
Aloneness, not loneliness.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر