آیا ما همانطور که به اشیاء نگاه و توجه می‌کنیم، به فضای خالی بین آنها هم توجه داریم؟
بین اشیاء، فضایی خالی وجود دارد که در آن، هیچ شیء دیگری نیست. مثلاً بین میز و صندلی فضایی ست که چیز دیگری نیست در آن فضا.
یا مثال دیگر، فاصلهٔ خالی میان مکان ها. مثلاً بین پل و رودخانه فاصله‌ای خالی هست.
حالا: آیا تابحال به فضای خالی بین دو فکر دقت کرده ایم؟
بین یک فکر و فکر بعدی فضایی بدون فکر هست که همان سکوت ذهنی ست.
رصدشان کنیم.
۲ نظر:
حرف عمیقی زدید
ما معمولاً برخوردی ابزار-گونه و منفعت-جویانه به اشیاء و به موجودات و به وضعیتها داریم. لذا به فضای خالی ِبین حوادث و تعیینات و افکار توجه نمی کنیم. همانطور که بین اشیاء، فضایی خالی وجود دارد؛ مشابهاً در حد فاصل ِافکار و رویدادها نیز فرصت رصد کردن خلاء یعنی فضای تهیدگی میسـّر می باشد. مثلاً همانطور که بین من و دیگری، فضایی ست خالی که کس ِدیگری در میانه موجود نیست؛ همانطور نیز فاصله‌ای خالی ست میان کلمات و در رد و بدل کردن مکالمات.
حالا: با توجه به فضای خالی بین دو فکر، سعی کنید در وضعیت مراقبه ای قرار بگیرید که همانا سکوت ِذهن؛ یعنی نقطهء پرگاری ست که "هستی ِنیست-نما" می باشد.
با رصد کردن نواحی ِسکوت و با تقویت مواقع ِحضور و همچنین با تمرین عدم تعبیر؛ ذهننیت عادت زده خود را تحت کنترل درآورده؛ از خوی دیرینه خویش در اظهار نظر و قضاوتگری ممانعت کنید تا میدانهای انرژی و سبکبالی در شما تحکیم شوند. بدین نحو می توانید بر ذهنیت باوری خویش فائق آمده؛ شادمانی را از بند ِزنجیر "مــَنـیـَت" آزاد کنید.
برای ترک عادات باید از روش "خلاف آمد" ِامور یعنی نعل ِوارونه زدن؛ استفاده نمائید. عادات تعبیر و قضاوت و ارزش گذاری را از طریق ِروش ِخلاف آمد؛ یعنی با استفاده از روش ِ"آئینگی" ِمشاهدهء بدون نظر پردازی"؛ جبران ِمافات کرده؛ فقط دیدن را منظرگاه خویش کرده؛ از ارزشگذاری و خوب و بد کردن مشاهدات بپرهیزید.
ارسال یک نظر