رابطهٔ سالم انسانی یعنی اینکه هر کدام از طرفین رابطه این رویکرد را داشته باشد بطور مستقل، که: «من کیفیت درونی‌ام بهار است، سرسبزی و آرامش جویبار است، و در این تنهایی‌ام(aloneness) خوشم، بیا تا با تو این خرمی و فرخندگی را قسمت کنم. بیا تا با هم بر لب این جوی بنشینیم و از این سرسبزی بهره‌مند شویم.»
هر کدام‌شان این کیفیت و رویکرد را داشته باشند. و حالا شما با این ملاک، چند رابطهٔ واقعی را می‌شناسید در دنیای واقعی روابط؟! آیا واقعیت جز این است که رویکرد من این است که: «بیا و کیسه بوکس من شو. بیا تا با تو بجنگم. بیا تا ناراحتی‌ها و فضولات روحی‌ام را بر سرت بریزم. بیا تا خودم را روی تو تخلیه کنم. بیا و شریک دعوای من شو.» ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر