به آنچه امیدی به آن نداری امیدوارتر باش تا آنچه به آن امیدواری. امام علی(ع)
این سخن بنظرتان عجیب نیست؟ چطور ممکن است انسان دل به چیزی ببندد و امیدوار به چیزی باشد، که امیدی به آن ندارد؟! و به آنچه به آن امید دارد، ناامید باشد؟! آیا در این سخن تناقض هست؟ آیا غیرواقع‌بینی هست؟
حافظ، «بر خلاف» سخن فوق، می‌گوید: بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ / در معرضی که تخت سلیمان رود به باد!
این دو سخن آیا با هم تناقض دارند؟ منظور امام علی(ع) چیست؟ منظور حافظ چیست؟ آیا امام علی توصیه به امیدوار بودن به چیزی که به آن امیدی نیست می‌کنند؟ آیا این حرف منطقی و عقلانی‌ست؟
سخن هر دو درست است. سخن امام علی(ع) حرفی بسیار بسیار عمیق و عرفانی‌ست. سخن حافظ روشن است و ساده. روی آنها تأمل کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر